Vanaf de eerste release ben ik liefhebber van Depeche Mode en groei ik mee met de stijlwisselingen die ze in de loop der jaren introduceren. Van pure Synth Pop naar Elektro om uiteindelijk, door de toevoeging van gitaren en drums, een mooie balans te vinden tussen analoge en digitale instrumenten. Hun vorige plaat Sounds Of The Universe is een twijfelgeval. De extra’s op de Limited Edition maken veel goed. Voor Delta Machine geldt hetzelfde. Het is allemaal nogal routineus en vlak. De samenzang tussen Dave Gahan en Martin L. Gore komt op vele plekken niet goed uit de verf. Gore had wat minder prominent in de mix mogen staan. Ook ligt het tempo erg laag. Waar Depeche Mode eerder invloeden uit Blues en Gospel subtiel verwerkt om de Elektro meer diepgang te geven, lijkt het nu andersom. En toch hoor je die typische sfeer van Depeche Mode terug. Alsof ze het ongrijpbare van zichzelf opnieuw vast hebben weten te leggen. Dat is dan weer knap te noemen. Het is dus niet allemaal kommer en kwel. Broken is een potentiële nieuwe single. In My Little Universe schuwt de band het experiment niet. Ondanks dat Soothe My Soul elementen van Personal Jesus kopieert, is het wel een compositie met een kop en een staart. Secret To The End en Welcome To My World zijn klassiekers in de dop, met enigszins teleurstellende refreinen. De Deluxe Edition bevat een extra schijf. Daarop staan All That’s Mine, de b-kant van eerste single Heaven, en het prachtige Happens All The Time. Ook het door Martin L. Gore gezongen Always had van mij op de reguliere editie mogen staan, ter vervanging van The Child Inside of Slow. Deze editie maakt daardoor wederom het verschil. Het verschil tussen een Luistertip en een Ontluistertip.
