Valgeir Sigurdsson is een componist uit IJsland die continu zijn grenzen verlegt en gelijkgestemden in de gelegenheid stelt om muziek te releasen via zijn label Bedroom Community. Hij werkt samen met Björk aan de soundtrack van Dancer In The Dark. Ook is hij betrokken bij werken van Kronos Quartet, Múm en Feist. Ondanks dat hij klassiek geschoold is, richt hij zich op het doorbreken van de schotten binnen het genre. In zijn eigen composities betekent dit, dat hij ruimte biedt aan elektronika. Architecture Of Loss is zijn derde album. Vorig jaar al uitgebracht, maar nu pas ontdekt dankzij het concert van Nico Muhly in Eindhoven. Het album bevat de score voor de gelijknamige dansvoorstelling van de Amerikaanse choreograaf Stephen Petronio. De muziek is achteraf bewerkt om op zichzelf te kunnen staan, maar met Gone Not Forgotten staat er ook een compositie op die niet in het oorspronkelijke ballet te horen is. Vanaf het begin wordt duidelijk hoe Sigurdsson de grenzen doorbreekt in het genre. Guard Down werkt toe naar een bombastisch hoogtepunt. Ondanks dat er geen gitaren aan te pas komen, zou het niet misstaan in de Post-Rock. Between Monuments bevat een climax, vormgegeven door percussie. In Big Reveal worden elektronische beats toegevoegd aan het palet. Centraal staat de moderne, klassieke muziek. Met een hoofdrol voor piano en strijkers, waarbij vooral de inbreng op viool van Nadia Sirota opvalt. Architecture Of Loss is van begin tot eind spannend, omdat er zoveel traditionele grenzen in de muziek worden doorbroken. Hij gaat daarin verder dan Ólafur Arnalds. Daardoor wellicht wat moeilijker verteerbaar. Voor liefhebbers van Hildur Gudnadóttir en Jóhann Jóhannsson is deze plaat van Sigurdsson echter een regelrechte aanrader.