Volgend jaar komt Yes voor een concert naar Nederland. Helaas zonder Jon Anderson. Het ontbreken van de zanger met de karakteristieke stem hoeft niet altijd nadelig te zijn. Zo brengt de band in 1980 het album Drama uit. Na het desastreuze Tormato hebben Rick Wakeman en Anderson Yes verlaten, waarna de band wordt aangevuld met Geoff Downes en Trevor Horn. Ook bekend als The Buggles. Alhoewel in die tijd in iedere recensie het oordeel direct gekoppeld wordt aan de titel van de plaat, is het resultaat allerminst slecht. Het gitaarspel van Steve Howe is ongekend fris. Mede omdat hij zichzelf toestaat om weer eens ouderwets stevig uit de hoek te komen. Ook het stemgeluid van Trevor Horn past prima bij de muziek van Yes. Het lijkt alsof ze vastgeroeste kaders uit het verleden van zich afgeschud hebben, waardoor ze zich als een herboren band kunnen profileren. Magnus opus van de plaat is Machine Messiah. Alles klopt op deze compositie. Twaalf minuten lang. Met een hoofdrol voor Steve Howe op gitaar. Geoff Downes is verantwoordelijk voor de dragende keyboards en vecht samen met Howe hier en daar heerlijke duels uit. Op Drama valt op hoe belangrijk de rol van Chris Squire is als het gaat om de samenzang en de achtergrondvocalen. Ook het nog geen twee minuten durende Man In A White Car spreekt tot de verbeelding. Een prachtig miniatuurtje. Het blijft bij deze ene release. The Buggles en Steve Howe nemen afscheid van Yes, waarna Tony Kaye, Jon Anderson en Trevor Rabin de vacatures opvullen om vervolgens te scoren met Owner Of A Lonely Heart. Aangezien Geoff Downes op dit moment weer deel uitmaakt van de band, hoop ik volgend jaar op Machine Messiah als toegift.
