Big TV is het derde album van White Lies. In 2009 maakt deze band uit Londen een verpletterende indruk met debuut To Lose My Life. Opvolger Ritual klinkt niet onaardig, maar door de introductie van synthesizers en nog meer bombast is het even wennen. Met Big TV lijken de heren het concept van de tweede plaat verder geperfectioneerd te hebben, zonder helemaal afscheid te nemen van de invloeden uit de jaren tachtig. Ongetwijfeld genoeg voer opleverend voor niet malse kritieken. Daarmee doe je de band tekort. Existentiële worstelingen zijn nog steeds onderdeel van de composities. Het blijft echter knap om te horen hoe de band de donkere thematiek op een aantrekkelijke wijze weet te verpakken. De gerecyclede Post-Punk beweegt wel steeds nadrukkelijker naar de Pop. Niet dat dat negatief is. Nummers als Goldmine, Getting Even en There Goes My Love Again profiteren duidelijk van de catchy refreinen en de toegevoegde laag van ondersteunende synthesizers. White Lies is, net als Editors, duidelijk op weg naar de grotere zalen. Ziggo Dome lonkt. In Heaven Wait lijkt al geanticipeerd te worden op deze ontwikkeling. Even wat gas terugnemen. Een moment om het publiek met de aanstekers te laten zwaaien. De ballad heeft aardige ideetjes in zich. De heren zijn helaas vergeten het nummer nog even verder uit te werken en af te maken. De enige zeperd op Big TV. Dan kwijten ze zich in Change heel wat beter van hun taak om een rustpunt in te lassen. Big TV is uiteindelijk toch weer een plaat geworden die je maar blijft beluisteren. Een release waarop je continu nieuwe dingen ontdekt. Ondanks de duidelijke handreiking naar het grote publiek, positioneert White Lies zich daardoor nog steeds aan de goede kant van de streep.
