Met Transnational presenteren de meesters van de Future Pop en de Dark Wave zich weer aan het front. Sinds Future Perfect brengen ze elke twee jaar een nieuwe plaat uit. Het hoogtepunt van toen hebben ze nooit weten te evenaren, alhoewel Automatic en Of Faith, Power And Glory aardig in de buurt komen. Transnational slaat de plank echter flink mis. Op een tweetal nummers na blinkt de plaat vooral uit in slechte herhalingsoefeningen. De stemmige opener lijkt vervangen te zijn door een track die wellicht al jaren op de plank ligt, maar nog nooit door Ronan Harris van een tekst is voorzien. Everything lijkt te veel op Space And Time van Automatic. Primary doet, dankzij de bijna identiek pompende sequencers, vooral denken aan Donna Summer’s I Feel Love. Ook de instrumental op dit album is tenenkrommend. Wederom klinkend als een leftover. Toevoeging van vocalen had deze compositie kunnen redden. Het tweeluik Teleconnect is qua melancholie wellicht perfect, maar wordt muzikaal nogal obligaat verpakt. Op eerdere albums al vele keren beter gedaan. Tel daarbij op dat Harris ook tekstueel niet echt uitblinkt en je hebt alle ingrediënten bij elkaar voor een ontluistertip. Niet alles is kommer en kwel. Retaliate klinkt als VNV Nation in vorm. Eindelijk vol power en met die heerlijke sequencers die we van ze gewend zijn. Ook If I Was belandt nog net aan de goede kant van de streep. Voor de rest geeft Transnational je het gevoel dat de heren tijdens het opnemen van de plaat meer de rem in hebben gedrukt dan het gaspedaal. Het wordt tijd dat Ronan Harris en Mark Jackson het stramien van minimaal elke twee jaar een plaat releasen eens loslaten. De opvolger mag best wat langer op zich laten wachten. Zeker als dat de kwaliteit ten goede komt.
