Stel je eens voor dat Lightning Bolt niet het tiende album van Pearl Jam zou zijn en dat je niet iedere keer opnieuw de vergelijking hoeft te maken met alles wat ze eerder hebben uitgebracht. Met continu die prangende vraag of ze nou eindelijk eens het niveau van Ten hebben weten te evenaren. Dat zou een enorme verfrissing zijn. Luisteren naar Lightning Bolt alsof het hun eerste release is. Dan zou je een band horen die een heerlijk afwisselende plaat heeft gemaakt. Door snedige gitaarrifs te combineren met wat meer ingetogen werk. Dan zou je naar een zanger luisteren met een verbazingwekkend mooie stem. Eddie Vedder klinkt zowel breekbaar als krachtig. Zeker in de wat rustigere stukken. Vooral omdat de vocalen aangenaam vooraan in de mix staan. Als je het verleden loslaat, hoef je niet te constateren dat een nummer als Future Days mijlenver van de ruige Grunge uit de beginjaren verwijderd is. Dan stel je vooral vast dat deze band behalve stevig ook heel delicaat uit de hoek kan komen. Dat Infallible juist op een hele subtiele manier rockt. Alleen al voor het prachtige Yellow Moon besluit je dan om deze release te gaan beluisteren, om vervolgens bijna te verdrinken in het prachtige Sirens. Voor al diegenen die de historie niet los kunnen laten, is het goed om te weten dat Lightning Bolt een van de betere platen van Pearl Jam is sinds het overdonderende debuut begin jaren negentig. Het lijkt erop dat het werk van Pearl Jam profiteert van Eddie Vedder’s solowerk. Zijn soundtrack voor Into The Wild en het latere Ukulele Songs staan op het eerste gehoor ver af van Pearl Jam. Het lijkt alsof zijn ervaringen als solist haast op een natuurlijke wijze zijn geïntegreerd in het werk dat ze nu als band opleveren. Met als resultaat een album dat prima in balans is.