Het Stabat Mater is een van de beroemdste Latijnse gedichten uit de Middeleeuwen. Het verwoordt de smart van de maagd Maria vanwege het verlies van haar zoon. Binnen de wereld van de klassieke muziek al veelvuldig van klanken voorzien. Het Belgische Madensuyu kiest ervoor om op hun derde album deze thematiek tot uitgangspunt te verheffen. Met hun versie van Stabat Mater halen ze het gedicht uit de traditie van de klassieke muziek, om het een plek te geven in een genre dat zich het beste laat omschrijven als een mengeling tussen New Wave, Punk en Post-Rock. Alsof Joy Division en Radiohead samen in de studio hebben gezeten met Godspeed You Black Emperor en Seigmen. Openers Crucem en Mute Song weten het rauwe verdriet en de machteloze woede treffend te verpakken. On The Long Run demonstreert dat ook donkere ingetogenheid tot het adagium van Madensuyu behoort. Nadat in Hush Hum een koorknaap nog even kort de klassieke traditie in herinnering brengt, wordt het tempo weer wat opgeschroefd met Ready I, Give en Dolorosa. Days And A Day vat al het mooie van deze plaat in een enkele compositie samen. Van prachtige treurnis wordt er toegewerkt naar beukende en overweldigende muren van geluid. Gitaren vormen de bouwstenen en de roffelende drums leveren de verbindende specie. Met de verstilde snik in Haul In/High Tide wordt nogmaals het verdriet van Maria van klanken voorzien. De rauwheid en de machteloosheid lijken plaats te hebben gemaakt voor berusting. Een mooi intiem slot. Pieterjan Vervondel en Stijn De Gezelle uit Gent zijn verantwoordelijk voor een boeiende en eigentijdse interpretatie van een alom bekend klassiek thema. Het zorgt voor een enorm spannende plaat.
