Bij de eerste klanken is het al overduidelijk. De derde release van The War On Drugs is een juweeltje geworden. Al is het alleen maar vanwege de eerste negen minuten. Under The Pressure zet je meteen op het puntje van je stoel. Alsof Adam Granduciel tijdens het schrijven van deze compositie zowel naar China Crisis, The Cure als The Waterboys heeft geluisterd, waarbij hij de separate puzzlestukjes een plek geeft in zijn eigen muzikale universum. Kristalhelder gitaarwerk met een melancholische ondertoon. Soms bijna dromerig aandoend. Inclusief blazers, die de accenten benadrukken. Toewerkend naar een prachtig einde. Een voor een vallen de instrumenten stil, waarna een soundscape van subtiele gitaarpartijen zorgt voor een lang slotakkoord. In de vijftig minuten die volgen, levert de band nog tal van hoogtepunten op. De melodieuze gitaren in single Red Eyes. Het bijna episch aandoende An Ocean In Between The Waves. Het instrumentale The Haunting Idle, dat bijna klinkt als een soundtrack voor een film die nog gemaakt moet worden. Alleen in Eyes To The Wind horen we nog expliciete invloeden vanuit de Americana en de Roots Rock terug. Vooral in dit nummer hoor je hoe schatplichtig Granduciel is aan een componist als Tom Petty. Hetzelfde geldt in mindere mate voor Burning. Op de rest van de plaat hoor je vooral hoe de band invloeden uit de Post-Punk en de Pop vermengen en deze vervolgens voorzien van dat unieke laagje vernis dat het ontegenzeggelijk tot een album van The War On Drugs maakt. Afstand nemend van zijn roots, zonder die helemaal te verloochenen. Leidend tot nieuwe vergezichten. Lost In The Dream van The War On Drugs is zonder te overdrijven als briljant te bestempelen.
