Het is altijd uitkijken geblazen als er albums worden uitgebracht terwijl de artiest al jaren dood is. Waarom zouden opnames die eerder niet de moeite waard zijn om uit te brengen, dat nu ineens wel zijn? Alleen maar omdat de artiest in kwestie overleden is? Out Among The Stars van Johnny Cash is in de jaren tachtig in twee etappes opgenomen. Sowieso staan deze jaren niet bekend als een goede tijd voor de zanger. Hij is duidelijk over zijn hoogtepunt heen en heeft net afscheid genomen van diverse verslavingen. Het is de periode die voorafgaat aan de beruchte American Recordings, als Cash mede dankzij Rick Rubin wordt herontdekt door een jongere generatie. Het lijkt alsof Out Among The Stars deze tussenfase markeert. Door invloeden uit de Pop en de Rock te verwerken in het geheel neemt hij, wellicht onbewust, enigszins afscheid van de stijl die hem als purist groot heeft gemaakt. Op dat moment is zijn horizon echter nog niet dusdanig verbreed dat de plaat materiaal bevat dat in de buurt komt van zijn latere werk. Hierdoor klinkt het geheel soms wat luchtig. Glad zelfs. Out Among The Stars is zeker geen slechte plaat. Wel hoor je dat Johnny Cash nog wat vastzit in de vastomlijnde kaders van het genre. Vocaal gezien is hij echter in topvorm. Aangevuld met bijdragen van Waylon Jennings en June Carter zorgt hij ervoor dat hij zelfs met wat minder sterke composities weet te overtuigen. Terugkijkend op zijn oeuvre is het daarom niet meer dan logisch dat iedereen nu kennis kan maken met deze muziek. Het werk illustreert namelijk een man die de eerste stappen zet op weg naar nieuwe erkenning. Met nummers als She Used To Love Me A Lot en Rock & Roll Shoes kondigt hij aan wat er nog in het verschiet ligt.
