Brian Eno. Ooit begonnen als toetsenist bij Roxy Music, maar daarna al snel bekend geworden als de uitvinder van de Ambient. Tevens regelmatig actief als producer voor bands als U2 en Depeche Mode. Ook nooit te beroerd om zijn horizon te verruimen in samenwerkingsverbanden. Met John Cale, Robert Fripp, David Byrne en Harold Budd. Dit keer met Karl Hyde. Vooral bekend als de zanger van Underworld. Eno en Hyde werken eerder al samen ter gelegenheid van de release van Underworld’s verzamelaar A Collection. Met als resultaat Beebop Hurry. Blijkbaar is dat goed bevallen, want nu is er Someday World. Verwacht geen Ambient of Dance. De muziek van Brian Eno’s Nerve Net lijkt de blauwdruk te leveren voor de composities. Het eindresultaat klinkt vooral als Pop met een licht avantgardistisch sausje. In opener The Satellites horen we hoe de mooie vocalen van beide heren prima bij elkaar passen. Synthesizers en blazers vormen de basis. Daarna volgt Daddy’s Car. De eerste single. Dit keer worden de blazers digitaal geproduceerd. Het repeterende riedeltje op piano zorgt ervoor dat het lijkt alsof je je in een zonnig oord bevindt. Ook de rest van de plaat ligt relatief gemakkelijk in het gehoor. Ver weg hoor je invloeden uit Afrika. Hier en daar wat vleugjes Funk. Wel op een dusdanige manier gepolijst, dat het goed opgaat in het geheel. Mocht je als liefhebber van Brian Eno of Karl Hyde vooral een hoog gehalte aan experimenteerdrift verwachten. Dat zit er op Someday World niet in. Wellicht valt het album daardoor in eerste instantie wat tegen. Al gauw zul je merken dat beide heren gewoon een lekker in het gehoor liggende plaat hebben opgeleverd, die genoeg uitdagingen bevat om van begin tot eind te koesteren.
