Lykke Li. Is dat niet die dame van I Follow Rivers? Een compositie die nog bekender is geworden dankzij de versie die Triggerfinger opneemt? Klopt. Vervolgens komt de track in diverse versies op allerlei compilaties terecht. Je moet dus welhaast van een andere planeet afkomstig zijn, mocht je het nummer niet kennen. Dankzij dit succes krijgt Lykke Li alle ruimte van de platenmaatschappij om aan haar derde release te werken. Het levert hooggespannen verwachtingen op. Naast het artistieke succes heeft ze privé met wat tegenvallers te maken gehad. Op I Never Learn verwerkt ze het einde van haar relatie. Vaak levert zo’n proces een pracht van een plaat op. By Lykke Li zorgt het vooral voor dubbele gevoelens. Ze weet te overtuigen met het mooie Gunshot. Een nummer dat I Follow Rivers doet vergeten. Ook de single No Rest For The Wicked is nog best aangenaam, maar kondigt al wel de algehele indruk aan die gaat overheersen na beluistering van het gehele album. Het gevoel dat het allemaal een beetje voortkabbelt. Mede veroorzaakt door het continu trage tempo. Ook het feit dat haar stem steeds wordt omgeven door een flinke dosis galm, draagt daar aan bij. Het leidt zelfs tot ambivalentie met betrekking tot de korte duur van de plaat. Gelukkig is het titelnummer dan weer enorm overtuigend. Ingetogenheid is troef. We horen een akoestische gitaar en de zang van Lykke Li. Dit keer met heel wat minder galm. Flink vooraan in de mix. Hierdoor komt de melancholie veel directer binnen. I Never Learn doet je als luisteraar daardoor steeds op twee gedachten hinken. Is het nu een goed of een slecht album? Laten we het maar houden op een twijfelgevalletje, waarop middelmatigheid en hemelse schoonheid elkaar afwisselen.
