David Eugene Edwards. Voorheen de zanger van 16 Horsepower. Ondertussen al meer dan tien jaar actief met Wovenhand. In al die jaren is de muziek langzaam maar zeker geëvolueerd van Americana naar een wat zwaardere variant. Met als hoogtepunt het dit jaar uitgebrachte Refractory Obdurate. Post-Punk, Americana en Folk. Aangevuld met snoeiharde Rock. Op Leffingeleuren maakt de band vanaf de opener Hiss meteen duidelijk uit welk vaatje er deze avond getapt wordt. Edwards en consorten metselen slechts zware muren van geluid. De bassen laten de broekspijpen trillen. De drums klinken als donkere mokerslagen en zorgen voor vibrerende trommelvliezen. Hakkende gitaren benadrukken het ritme. Edwards is een prediker van de apocalyptische variant. Ook vanavond zendt hij vooral. Er is geen enkele interactie met het publiek. Alle composities worden aan elkaar gesmeed met feedback uit de gitaren. Terwijl de stoomwals doordendert, is daar ineens een soort van een rustpunt dankzij 16 Horsepower’s Horse Head Fiddle. Slechts een keer spreekt Edwards een gracias uit, om ons vervolgens in de taal der Indianen toe te spreken. Ondersteund door handgebaren. De lichten staan vooral de zaal in gericht. De afstand tussen band en publiek verder benadrukkend. En toch wordt die afstand op een vreemdsoortige manier overbrugd. Als je de moeite neemt, kun en mag je deel uitmaken van zijn wereld. Als je goed kijkt, zie je Edwards vaak met zijn ogen dicht. Bivakkerend in zijn eigen universum. Toch ook regelmatig de zaal inkijkend. Aan het eind van het concert bedankt hij het publiek in diverse talen. Ons in verwondering achterlatend. Pas enkele uren later beseffen we ons van wat voor iets moois we deel hebben uitgemaakt.
