Een van de meest verrassende platen van 2011 is het debuut van A Winged Victory For The Sullen. Een verstilde parel in de vaak jachtige en vluchtige wereld van de muziek. Ontstaan doordat de paden van de Amerikaanse pianist Dustin O’Halloran en van geluidskunstenaar Adam Wiltzie elkaar kruisen. Backstage tijdens een concert van Sparklehorse. Dit tweede album ontstaat als beide heren door choreograaf Wayne McGregor worden gevraagd om zijn nieuwe balletvoorstelling van muziek te voorzien. Deze muziek is nu ook op plaat uitgebracht en blijft zelfs zonder de visuele pracht van het ballet bijzonder sterk overeind. Ook op Atomos worden elementen uit de Klassiek gekoppeld aan elektronische soundscapes en heldere pianoklanken. Op een dusdanige manier dat je meteen de blauwdruk van Wiltzie en O’Halloran herkend. Het leidt tot een betoverend Ambient landschap. In de kern als melancholisch en somber te bestempelen. Door zijn schoonheid ook een release om heel erg blij van te worden. Vergeleken met het debuut zorgen de strijkers dit keer wat meer voor een bite. Waarschijnlijk vanwege het feit dat de muziek voor het ballet van McGregor is geschreven. Het geheel is nog steeds te bestempelen als minimaal en ingetogen. Met dit keer een iets prominentere rol voor de subtiele pianopartijen van O’Halloran. In Movement XI klinkend als repetitieve patronen die langzaam aanzwellen. Elders vooral mede de sfeer bepalend en middels een enkele aanslag het verhaal vertellend. Atomos is niet een plaat die je even snel tot je neemt. Voor deze release moet je echt gaan zitten. Het is muziek waar je de tijd voor moet nemen. Pas dan komt uiteindelijk de volle pracht en praal van dit album tot zijn recht.
