Klaus Schulze staat bekend als een van de grondleggers van de elektronische muziek. Ooit begonnen als drummer bij Tangerine Dream. Daarna baanbrekend als solist. Vooral in de jaren zeventig. Het levert meesterwerkjes op als Mirage, Moondawn en X. Kenmerkend zijn de lange composities waarin innovatieve sequencers en dragende soundscapes het duel met elkaar aangaan. Ook daarna blijft hij de grenzen van het genre verkennen. Regelmatig zoekt hij daarbij de samenwerking met anderen. Recent nog met Lisa Gerrard van Dead Can Dance. Tussen 1994 en 2008 met Pete Namlook. Als ode aan de Moog brengen zij samen de serie Dark Side Of The Moog uit. Elf albums in totaal, waarbij de diverse composities namen krijgen die met een knipoog verwijzen naar nummers van Pink Floyd. Op delen vier tot en met zeven wordt de samenwerking uitgebreid met Bill Laswell. Dark Side Of The Moog is een mooie aanvulling op de omvangrijke collectie van Klaus Schulze. Dankzij de invloeden van collega’s. Zonder het karakteristieke van het genre vaarwel te zeggen, hoor je merkbaar meer melodielijnen. Daarnaast worden de kenmerkende elementen door de invloed van Namlook nog spannender. Meer melancholie in de soundscapes. Sequences die door de toevoeging van extra ritme afwisselender klinken. Allemaal om eer te betonen aan de uitvinding van Robert Moog. De man die wereldberoemd is geworden dankzij de ontwikkeling van zijn modulaire synthesizer. Alhoewel elk album op zich een aanrader is, vormen vooral Set The Controls For The Heart Of The Mother en Obscured By Klaus de hoogtepunten. Deze tegenwoordig lastig te verkrijgen serie verdient het om opnieuw te worden uitgebracht.
