Drie jaar na het debuut Forgotten Clothes brengt The Me In You een opvolger zonder titel uit. Alsof ze daarmee willen aangeven dat ze opnieuw begonnen zijn. Uiteraard is dat niet helemaal het geval. De heren hebben het wel aangedurfd om voor hun tweede plaat geen al veelvuldig bewandelde paden te bewandelen. Met de hulp van producer Gaëtan Vandewoude van Isbells is het instrumentarium iets rijker geworden. Zonder de oorspronkelijke sound geweld aan te doen. Eenzelfde kleine wijziging die ze eerder ook toepassen na de release van het debuut. Bij het uitbrengen van singles worden de oorspronkelijke albumtracks subtiel geremixed. Een mooi voorbeeld daarvan is Broken Holiday. Door deze inzichten door te trekken, klinken nummers als Misfit en Wonder op dit tweede album wat opgetogener dan we van ze gewend zijn. Het zorgt voor een mooie balans tussen hoop en melancholie. Van die laatste categorie is gelukkig geen afscheid genomen. Opener Blankets bewijst dat meteen en behoort tot het mooiste dat deze Belgische band ooit heeft gemaakt. Bijna hemelse samenzang trekt ons de wereld van The Me In You in. Een ander pareltje is Winter, dat heerlijk profiteert van het wat vollere klankenpalet. Wel iets weghebbend van de sound van Fleet Foxes. Birthmarks schurkt een beetje tegen de Americana aan, zonder dat The Me In You haar eigen karakter verliest. Whatever is een echte afsluiter. Dankzij een voor hun doen relatief bombastisch refrein. De enige losse flodders op de plaat zijn het redelijk obligate Washington en het uit de bocht vliegende Isolation. Gelukkig blijft er dan nog ruim drie kwartier pure schoonheid over.