Muziek loopt als een rode draad door mijn leven. De eerste muziekervaring die ik me herinner, is het moment dat ik Guantanamera van The Sandpipers hoor. Als klein jochie zit ik bij de bandrecorder van mijn vader de klanken mee te blèren. Door mijn interesse voor muziek, ben ik ook van jongs af aan geïntereseerd in platenkasten. Even spieken wat iedereen heeft. Het draaien van plaatjes is als jochie van acht jaar oud al leuk. Bij de ene opa ontdek ik zo Ouvertüre Leichte Kavalerie van Franz Von Suppé en bij de andere opa kom ik James Last tegen. Op Klompen. Een plaat die iedereen zo’n beetje heeft in die tijd. Als ik muzikaal volwassen ben geworden, neem ik afscheid van mijn muzikale jeugd. James Last komt niet meer in het woordenboek voor. De platenbakken waar ik als kind vroeger doorheen mocht bladeren, mag ik op latere leeftijd ineens hebben. Bijna altijd kom ik in die collecties wel een exemplaar van James Last tegen. Later ga ik er op platenbeurzen zelfs naar zoeken. Vanwege de pure nostalgie. Zo prijken er ondertussen al heel wat van zijn klassiekers van lang geleden in mijn platenkast. Hammond à Gogo, Käpt’n James Bittet Zum Tanz, Polka Party en natuurlijk Op Klompen. Nog niet eens zo heel lang geleden koop ik voor een euro They Call Me Hansi. Vooral vanwege Anton Corbijn’s artwork. Eergisteren is James Last overleden. Hij laat een indrukwekkend oeuvre achter. Vooral qua aantallen. Het nieuws van zijn overlijden, zorgt ervoor dat ik even naar mijn muziekkamer loop. Om mijn collectie van James Last te bekijken. Ik besluit Op Klompen op te zetten. Het is alsof ik weer bij mijn opa in de huiskamer zit.
