The White Birch. Een band uit Noorwegen die na vier releases besluit om uit elkaar te gaan. Alweer bijna tien jaar geleden. Frontman Ola Fløttum blijft echter muziek maken, zonder ermee naar buiten te treden. Begin dit jaar brengt hij ineens The Weight Of Spring uit. Alhoewel het meer een solo-album is, toch uitgebracht als The White Birch. Op voorganger Come Up For Air, hoor je al hoe de Slowcore van weleer langzaam maar zeker wordt ontdaan van de invloeden uit de Post-Rock. Fløttum trekt deze lijn verder door. Alleen in het instrumentale Spring en in Lantern wordt er nog subtiel naar een hoogtepunt toegewerkt. The Weight Of Spring klinkt vanaf het begin als een weemoedige plaat, die desondanks toch vrolijk stemt. Beelden oproepend van een langzaam ontdooiend winters landschap. Reikhalzend uitkijkend naar de lente. Alsof Mark Hollis en Tindersticks zijn aangeschoven tijdens de opnames voor een nieuwe release van Nick Cave. Door het instrumentarium beperkt te houden, wordt er enorm veel ruimte gecreëerd. Piano en strijkers bepalen de sfeer. Evenals de donkere vocalen van Ola Fløttum. Boordevol emotie en tegelijkertijd enorm melodieus. Op sommige composities aangevuld met contrasterende vrouwenvocalen. Hier en daar hoor je een banjo, een orgel en een blaasinstrument. Balans is het toverwoord voor deze plaat. De muziek klinkt hoopvol. Ondanks alle melancholie die over ons uit wordt gestrooid. Alles komt goed, lijkt Fløttum te willen zeggen. Een geniale plaat, die je vanaf het begin bij de keel grijpt. The Weight Of Spring geeft echter pas alle schoonheid prijs bij volledige aandacht.
