Rupert Hine is vooral bekend als producer. Rush, The Fixx, Stevie Nicks, Saga en Howard Jones zijn slechts enkele van de vele namen waarvoor hij werk heeft verricht. In de jaren tachtig en negentig is hij verantwoordelijk voor de release van een aantal albums onder zijn eigen naam, waarvan zijn debuut Immunity uiteindelijk de geschiedenis ingaat als het meest baanbrekende. De sfeer doet qua aanpak een beetje denken aan Peter Hammill en hier en daar aan David Van Tieghem. Continu spannend en uitdagend. Met Psycho Surrender als track die het dichtste bij de heren in de buurt komt. Vanwege de sublieme combinatie van zowel Avantgarde, Elektro als Pop is de muziek van Rupert Hine wat makkelijker verteerbaar. Opener I Hang On To My Vertigo is in die tijd mijn eerste kennismaking met Hine. Een nummer dat alleen in Nederland op single wordt uitgebracht, waardoor het met enige regelmaat op de radio te horen is. Als ik de plaat heb aangeschaft, kom ik erachter dat bijna alle instrumenten door Rupert Hine zelf worden bespeeld. Op een aantal gastbijdragen van Phil Collins en Phil Palmer na. Opvallend is de vocale bijdrage van Marianne Faithfull in Misplaced Love, dat het zelfs schopt tot een bescheiden hitje. Immunity weet te boeien van begin tot eind. Mede dankzij de soms verrassende wendingen in de composities. In Another Stranger vormt het melodieuze refrein continu een stevig contrast met de repetitieve en vervormde elektronische elementen. Tevens herken je de kwaliteiten van Hine als producer. Door niet als een purist te kiezen voor gitaren of synths, maar deze elementen juist met elkaar te mengen. Dankzij de integratie van toen nieuwe technieken, klinkt de plaat na ruim 30 jaar nog steeds niet gedateerd.
