Het laatste teken van leven van Black Mountain dateert alweer van vijf jaar geleden. Als je de soundtrack voor Year Zero niet meetelt. Op hun nieuwe album IV vertelt opener Mother Of The Sun in ruim acht minuten het actuele verhaal van deze band uit Canada. Het vertrekpunt is nog steeds de klassieke Rock uit de jaren zeventig. Goed hoorbaar in de gitaren van Stephen McBean. Aangevuld met psychedelica en elementen uit de Progressive Rock zorgt het voor een geheel eigen geluid. Moeilijk in een hokje te plaatsen vanwege de diversiteit. Interessant voor zowel liefhebbers van Led Zeppelin als van Hawkwind of Pink Floyd. Het geheel wordt extra spannend dankzij de vocalen van Amber Webber. Op deze plaat prominenter aanwezig dan ooit en enorm bepalend voor de sfeer. De keyboards van toetsenist Jeremy Schmidt krijgen ook meer ruimte zonder prominent op de voorgrond te treden. Hierdoor krijgt de muziek een extra symfonische laag. Soms refererend aan Tangerine Dream tijdens hun hoogtijdagen. In You Can Dream resulterend tot een mooi duel tussen sequencer en gitaar. Door de optimale dosering van de diverse lagen in de muziek, klinkt het vierde album van Black Mountain grootser dan ooit. Perfect uitgebalanceerd. Dat ze nog steeds compact kunnen rocken bewijzen nummers als Constellations en Florian Saucer Attack. Line Them All Up zou zo van een plaat van Lightning Dust afkomstig kunnen zijn. Het project van drummer Josh Wells en Amber Webber. Space To Bakersfield sluit het album af. Een lekkere spacetrack met een prachtige gitaarsolo. De psychedelische subtiliteit van In The Future en de compacte Rock van Wilderness Heart zijn gecombineerd en getransformeerd naar een nieuw geluid met epische dimensies.
