In een recent interview geeft hij het onomwonden toe. Hij is een lastige man. Het lijkt wel alsof hij pas het gevoel heeft dat hij leeft, als hij de pijn van het leven in al zijn vezels voelt. Iets waar je als muziekliefhebber alleen maar blij om kunt zijn, omdat het ervoor zorgt dat Sophia al twintig jaar lang op een zeer treffende manier melancholie weet te vangen in klanken. As We Make Our Way is de opvolger van There Are No Goodbyes. De plaat waarop Robin Proper-Sheppard zijn liefdesverdriet verwerkt. Daarna neemt hij wat rust om optimistischer dan ooit terug te komen. Met de release van de single It’s Easy To Be Lonely, waarin hij aangeeft dat het de makkelijkste weg is om eenzaam te zijn. Te interpreteren als een oproep om juist niet bij de pakken neer te gaan zitten. Ondanks dat, is As We Make Our Way zeker geen vrolijke plaat geworden. Nog steeds doet Robin Proper-Sheppard op zijn eigen unieke wijze verslag van wat hij sinds zijn vorige release allemaal heeft meegemaakt. Alhoewel hij geen gitaarmuren meer metselt, zoals voorheen in nummers als Desert Song No. 2 en The River, hoor je nog steeds subtiele invloeden uit de Post-Rock terug. In het einde van het mooie Resisting bijvoorbeeld. Door de toevoeging van fijnzinnige soundscapes klinkt de muziek gelaagder dan ooit. In nummers als Blame, The Drifter en Don’t Ask de melancholie benadrukkend. Met wederom prachtige Lyrics. I’ve made enough mistakes for the both of us. Treffend. En toch wordt het nooit gitzwart. Dit keer ontbreken de strijkers, waardoor de muziek een meer open karakter krijgt. Om de zang en de akoestische gitaar nog meer in de spotlights te zetten. Prachtig in balans. Met As We Make Our Way overtreft Sophia alle eerdere releases.
