There’s comfort in melancholy. Een citaat van Joni Mitchell dat in een paar woorden Weg van Jan Swerts samenvat. Swerts is een klassiek geschoolde pianist uit België, die zes jaar geleden met Weg debuteert. Zijn soms raadselachtige, maar fraaie teksten verhalen over zijn eigen verleden. De herinneringen die achter hem liggen. Die weg zijn. Bepaalde plekken zijn echter ijkpunten voor het geheugen geworden. Vandaar dat elke songtitel een straatnaam en een huisnummer bevat. De muziek is vooral ingetogen en impressionistisch. Vanwege de spaarzame instrumentatie. De belangrijkste rol is weggelegd voor de piano. Hier en daar aangevuld met blaasinstrumenten, cello, accordeon en strijkers. Beelden oproepend die zich als een film noir in je hoofd nestelen. Stijlvolle monochrome tekeningen van Rob Bossens brengen de genoemde adressen fraai in beeld. Perfect passend bij de sfeer die de muziek van Jan Swerts oproept. Alles in dienst van de aangename tristesse. Ook als in Bayostraat 42/44 na ruim zeven minuten de aanzwellende blazers de subtiele pianoklanken doorkruisen. In Singelstraat 11 werkt het net andersom. De fluweelzachte stem van Swerts in combinatie met ingetogen pianoklanken zorgen in het tweede deel voor een van de meest beklemmende stukken op de plaat. Na zes minuten doet de stilte bijna pijn aan je oren en wil je niets liever dan je opnieuw in de straat begeven, die het decorum biedt voor deze melodie. Het instrumentale Holle Weg sluit het album af. Het meest minimalistische stuk. Iedere aanslag op de piano vertelt een eigen verhaal. Zes jaar na dato is Weg van Jan Swerts voor mij alvast dé herfstplaat van 2016.
