Op de eerste dag van 2017 brengt Brian Eno zijn nieuwe plaat Reflection uit. Vorig jaar voegt hij met The Ship nog nieuwe zijpaden toe aan het genre dat hij mede groot heeft gemaakt. Met Reflection gaat hij terug naar de oorsprong en geeft hij een passend vervolg op releases als Discreet Music, Neroli en Thursday Afternoon. Zonder in herhaling te vervallen. Al zullen degenen die niets van deze muziekstijl begrijpen dat ongetwijfeld betwisten. Die noemen Ambient nog steeds achtergrondmuziek. Reflection eist juist je volle aandacht om tot de kern door te dringen. Eno nodigt de luisteraar uit om in volle concentratie zijn auditieve wereld te betreden. Ontspanning en verwondering volgen als beloning. In al zijn eenvoud is de muziek continu spannend. Alsof je in een landschap van langzaam smeltende gletsjers loopt. Met beekjes die continu stromen, maar er op elk moment anders uitzien en continu anders klinken. Het vastleggen van een enkele track doet onrecht aan hetgeen Eno voor ogen heeft. Hij wil muziek maken die niet eindigt vanwege een limiet aan beschikbare opslagruimte en benadrukt dat Reflection in deze vorm slechts een enkele incarnatie is van een compositie die veel meer behelst. Daarom is Reflection er ook in de vorm van een app. Zolang de luisteraar dat wil, genereert de software muziek. Uitgaande van de basiselementen die ook op de schijf terug te vinden zijn. Met behulp van speciale algoritmes. Waar hij zich met 77 Milion Paintings richt op het creëren van een oneindig aantal digitale schilderijen met muziek als ondersteuning, doet Reflection precies het omgekeerde. Dit keer staat de muziek centraal. Waarschijnlijk meteen de belangrijkste reden om die ene incarnatie toch vast te leggen op een fysiek opslagmedium.
