Het recyclen van oud materiaal en het voortborduren op oude successen. Menig muziekliefhebber zit er niet op te wachten. Mike Oldfield maakt in 1973 indruk met het instrumentale Tubular Bells. De eerste release bij Virgin van Richard Branson. Oldfield speelt alle instrumenten zelf en weet elementen uit de Symfo en de Folk te vermengen tot een unieke stijl. Het succes van Tubular Bells heeft Oldfield in de loop der jaren tot vervelens toe uitgebuit. De aankondiging van Return To Ommadawn doet in eerste instantie dan ook vooral wenkbrauwen fronsen. Gaat hij al het overige materiaal uit de jaren 70 nu ook herhalen? Toch valt na eerste beluistering de frisheid van het album op. Natuurlijk hoor je bekende thema’s voorbijkomen. Duidelijk refererend aan zijn eigen verleden. De leidende melodie in het eerste deel lijkt verdacht veel op de gitaren van Voyager. In aangepaste vorm hoor je zelfs thema’s van Tubular Bells en, uiteraard, Ommadawn terug. Aan de andere kant kun je net zo hard stellen dat dit juist de herkenbaarheid van deze Ierse troubadour illustreert. Als je probeert de plaat te beluisteren zonder de ballast van het verleden, dan is de conclusie dat Mike Oldfield herboren lijkt. Door een ode te brengen aan het album, waarvan hij altijd zegt dat hij die prefereert boven Tubular Bells. Deze muziek verdient het om op zichzelf te staan. Op Return To Ommadawn speelt Oldfield wederom alle instrumenten zelf, waarmee hij terugkeert naar zijn eigen roots. Hierbij valt op dat de akoestische gitaar een prominente rol heeft. Subtiel gaat hij continu met zichzelf in duel. Met als resultaat een van de beste platen van Mike Oldfield sinds Incantations. Ondanks de titel is het voor de liefhebbers raadzaam om deze release niet automatisch te negeren.
