In 2015 brengt singer-songwriter Aldous Harding haar titelloze debuut uit. Op Lyttleton Records. Een klein label in Nieuw Zeeland. De akoestische gitaar vormt de basis voor de meeste nummers op de plaat. Hier en daar wordt het palet aangevuld met strijkers en subtiele elektronika. Haar muziek is het best te omschrijven als indringende Folk met een duister randje. Zowel desolaat als warm klinkend. Mede dankzij de teksten. Geen wonder dat ze de aandacht weet te trekken van het illustere label 4AD, met als uiteindelijk resultaat een contract om een nieuw album uit te brengen. Als voorproefje op haar tweede release brengt ze twee weken geleden de single Horizon uit. De basis van deze compositie is dit keer niet de akoestische gitaar, maar de piano. De akkoorden vormen een langzaam repeterend fundament. Later subtiel aangevuld met elektronika om de akkoorden nog meer indruk te laten maken. Een mooie basis voor de prachtige stem van Harding, die aantoont dat haar vocalen sinds het debuut volwassen zijn geworden. Met haar zang weet ze de luisteraar direct te grijpen. Op indrukwekkende wijze vertelt ze haar verhaal. Voordragen is misschien een beter woord. Ze brengt aangename contrasten aan door met haar stem te laveren tussen lieflijk en donker. Op sommige momenten roepen de vocalen herinneringen op aan een jonge Stevie Nicks. Op andere momenten hoor je de geest van Lamb’s Lou Rhodes terug. Ze heeft echter vooral iets eigens, waardoor ze in een ingetogen compositie als Horizon van begin tot het eind weet te boeien. Na haar debuut is deze single de overtreffende trap. Het doet uitzien naar die tweede plaat.