Als ik de platenzaak binnenloop, weet hij meteen mijn aandacht te trekken. Enigszins somber kijkt hij me vanaf de hoes aan. Met een mysterieuze blik. Tamino. Afkomstig uit Antwerpen. Zoon van een Egyptische vader en een Belgische moeder. Als ik aan de platenboer vraag wat voor een muziek hij maakt, krijg ik te horen dat onze zuiderburen het al hebben over de Belgische Jeff Buckley. Om de lat maar meteen hoog te leggen. Zonder te beluisteren, neem ik de EP mee naar huis. Via Google kom ik erachter dat Tamino deze zomer op zowel Werchter als Pukkelpop heeft gespeeld. Bovendien heeft hij dit jaar De Nieuwe Lichting van Studio Brussel gewonnen. Langzaam zoekt de naald in het vinyl zijn weg naar het eerste nummer. Habibi. Eerder ook uitgebracht als single. Een kaal arrangement met gitaren biedt de perfecte basis voor de melancholische vocalen van Tamino. Immer melodieus klinkend. In het refrein aangevuld met piano. Het mooiste wordt bewaard voor het einde. In eerste instantie lijkt het alsof er wordt toegewerkt naar een hoogtepunt, maar ineens is daar wederom de stilte. Om de ruimte te geven aan de prachtige kopstem van Tamino. Deze intimiteit krijgt een ultiem vervolg in het prachtige Indigo Nights. Het doet denken aan de subtiliteit van Lyenn. Op sommige momenten lijkt zelfs de geest van Leonard Cohen rond te waren. Vanwege de donkere stem. Cigar is qua arrangement het rijkste nummer, dankzij toevoegingen van drumpartijen, vibrafoon en blazers. Zorgend voor extra spanning. Terwijl ik de jongeman op de hoes nog eens aankijk, krast de naald in stilte naar het einde toe. Een paar seconden zit ik roerloos in de kamer. Onder de indruk. Vervolgens draai ik resoluut de plaat om. Langzaam zoekt de naald opnieuw zijn weg naar het eerste nummer.
