Op grond van de omschrijvingen op de website van Best Kept Secret voeg ik John Maus toe aan mijn timetable. Niet alleen omdat hij deel uit heeft gemaakt van de band van Ariel Pink, maar ook omdat hij omschreven wordt als een componist met een voorliefde voor vintage synthesizers en Elektro. Na het releasen van een aantal bootlegs, brengt hij twaalf jaar geleden zijn eerste plaat uit. Pas met zijn derde release We Must Become the Pitiless Censors of Ourselves weet hij enige bekendheid te genereren. Vanaf de eerste minuut dat hij op het podium staat, doet Maus me denken aan Ian Curtis van Joy Division. Versie 2.0. Vanwege zijn hysterische bewegingen, die in het begin enorm afleiden. Het blijkt echter dat zijn optredens altijd zo intens zijn. De muziek lijkt vanuit de donkerste krochten van zijn ziel te komen. Klinkend alsof het in de grotten van Valkenburg is opgenomen. Het creëert een typische sfeer, waarbij het daglicht vooral storend is. Met een ietwat chaotische blik, kijkt hij het publiek aan. Op een vreemde manier ervoor zorgend dat we blijven staan. Ons zijn universum intrekkend. Er komen zelfs steeds meer mensen de tent in. Maus zegt niets. Hij laat de muziek spreken. Gedurende het gehele concert vallen de klanken van de synthesizers op. Simpele door merg en been gaande akkoorden en bombastische klanktapijten wisselen elkaar af. Ze geven vorm aan respectievelijk Bennington en The Combine. Hoogtepunt is het macabere Do Your Best. Tevens een moment dat Maus even tot rust komt. Met een donkere stem verhaalt hij over het eenzame leven in de stad. Na ruim drie kwartier is het concert ineens afgelopen. Het lijkt zelfs zijn band te verrassen. Op een eigenaardige manier perfect passend bij dit optreden, dat een enorme indruk op me heeft achtergelaten.
Setlist:
- Castles in the Grave
- The Combine
- Maniac
- Pure Rockets
- Streetlight
- …And The Rain
- Cop Killer
- We Can Breakthrough
- Bennington
- All Aboard
- Outer Space
- Don’t Worship The Devil
- Touchdown
- Pets
- Do Your Best
- Rights For Gays