Blijkbaar mis ik zaken tijdens deze lockdown. Zo verneem ik pas vandaag dat afgelopen week Gabi Delgado-López van Deutsch Amerikanische Freundschaft is overleden. Bijna veertig jaar geleden maakt D.A.F. furore met een mix van elektronika, drums en zang. Het nummer Goldenes Spielzeug is voor mij de eerste kennismaking met de band. Het zorgt ervoor dat ik Alles Ist Gut en Gold und Liebe tegelijkertijd aanschaf. Als recalcitrante puber houd ik van Verschwende Deine Jugend en Der Mussolini. Ook kan ik de subtiliteit van Ich und Die Wirklichkeit en Greif Nach den Sternen waarderen. Met vrienden zorgen we tijdens carnaval zelfs voor een alternatieve polonaise door luidkeels Der Räuber und Der Prinz te zingen. Via deze eerste releases ontdek ik ook hun vroegere werk. Die Kleinen und Die Bösen klinkt aanvankelijk vooral als een experimentele demo, maar Osten Währt am Längsten laat met terugwerkende kracht horen welke route ze uiteindelijk zullen gaan bewandelen. Na Für Immer, met het indrukwekkende Kebab Träume, is de koek op. Na een lange periode van stilte brengen ze in 2003 een nieuw album uit. Het leidt tot hernieuwde belangstelling voor het Duitse duo. Acht jaar later gaan ze zelfs opnieuw optreden. Ook ik bezoek ze tijdens die tour. Delgado brengt als vanouds zijn kernachtige teksten. Met de kenmerkende, bezeten blik. Alsof hij preekt. Nog steeds een indrukwekkende persoonlijkheid op het podium. Tussen de nummers door is hij de vriendelijkheid zelve. Een mooi contrast. Deutsch Amerikanische Freundschaft is bij aanvang een curiositeit. Terugkijkend zijn ze hun tijd ver vooruit en drukken ze hun stempel op de latere Dance en Techno. Met dank aan Gabi Delgado-López.
