De vijf leden van Sun June komen uit alle uithoeken van de Verenigde Staten, maar ontmoeten elkaar in Texas. Vanuit Austin brengen ze sinds drie jaar met enige regelmaat singles uit. Na een eerste EP releasen ze in 2018 het debuut Years. Een plaat die gekenmerkt wordt door ingetogenheid en sporadisch herinneringen oproept aan de eerste platen van Low. Onlangs is opvolger Somewhere uitgebracht. Vergeleken met de eerste plaat is er wat optimisme toegevoegd aan de ingetogen melancholie. De Dream Pop invloeden zijn wat weelderiger en hier en daar worden ze zelfs voorzien van een dun laagje Americana. Sun June karakteriseert hun muziek als Regret Pop. Een treffende benaming. Zeker als je hun teksten wat nader bestudeert, waarin spijt en falen prominent aan de orde zijn. Toch word ik er zelf vooral heel erg blij van. Omdat hun muziek klinkt als een ontluikende lente na een regenachtige winter. In Seasons wordt dat treffend vormgegeven. Ook eerdere singles Singing en Everything I Had, illustreren dit op wonderbaarlijke wijze. Vervolgens beland je met Bad Girl weer op het snijvlak van herfst en lente. Met teksten als “Driving down to New Orleans, spending all of my cigarettes” visualiseert de plaat bovendien de belofte dat we straks weer onderweg kunnen zijn. Ik visualiseer mezelf tijdens autoritten met het raampje open. De wind die naar binnen blaast. Op weg naar Everywhere. Somewhere is van begin tot eind enorm goed te verteren. De sleutel tot het album is uiteindelijk het voortreffelijke Karen O, vernoemd naar de zangeres van Yeah Yeah Yeahs. Een compositie die de plaat mooi samenvat.
