Geir Jensen uit Noorwegen experimenteert al sinds begin jaren 90 onder de naam Biosphere met Ambient, waarbij opvalt dat hij de laatste jaren zijn muziek steeds vaker van voorzichtige beats voorziet. Meestal in de vorm van zacht pulserende sequences. Ook worden zijn klanktapijten steeds melodieuzer, waardoor hij – in een muziekstroming waar voorspelbaarheid continu op de loer ligt – nog steeds weet te verrassen. Op N-Plants en Shortwave Memories nam hij flink wat afstand van de tradities binnen het genre door ritme een prominentere rol te geven. Op zijn nieuwste release Inland Delta staat de melodie weer wat meer centraal en wordt er flink vertraagd, waardoor de beat minder opvalt. Terwijl deze wel degelijk aanwezig is. Staccato en dreigend in Delta Function. Voorzichtig en repeterend in Random Walk. Via desolate en spaarzame toetsaanslagen op piano in The String Thing en in Jana’s Lament. Op Surface Tension bepalen meanderende melodielijnen de cadans. In Brownian Motion zorgt onregelmatigheid voor regelmaat. Franklin’s Dream doet nog het meest recht aan de traditionele kaders van Ambient. Zonder voorspelbaar te zijn. Ook deze compositie wordt uiteindelijk aangevuld met pianoklanken. Het lijkt alsof alle aspecten die Jensen in het verleden verkend heeft in zijn muziek, op perfecte wijze bij elkaar komen op Inland Delta. Hierdoor klinkt de plaat als een soundtrack bij een visueel verslag van een reis door een arctisch landschap. Met Inland Delta evenaart Biosphere N-Plants. Wellicht blijkt na meerdere luisterbeurten, dat hij dat album zelfs heeft overtroffen.
