Als adolescent groei ik op in de hoogtijdagen van de Koude Oorlog. Ik loop in 1981 mee in de demonstratie tegen de plaatsing van kernwapens. Luister op de radio naar het beruchte No Nukes Festival in 1982, waar The Sound het optreden afsluit met een verpletterende versie van Missiles. De tape waarop ik het vastleg, is helaas al enige tijd geleden overleden. De angst voor een nucleaire apocalyps krijgt in die periode tekstueel dan ook veel aandacht. Red Skies Over Paradise van Fischer Z, Dancing With Tears in My Eyes van Ultravox en zelfs 1999 van Prince refereert eraan. Ook Breathing van Kate Bush brengt in 1980 de thematiek op subtiele wijze onder de aandacht. Afkomstig van haar derde album Never For Ever. De eerste plaat van haar die mijn interesse weet te wekken. Ik kende alle hieraan voorafgaande singles uiteraard. Op Never For Ever lijken ineens alle puzzlestukjes op de juiste plek te vallen, waardoor ze voor het eerst echt indruk op me maakt. Breathing vertelt het verhaal van de ongeboren baby, die zich zeer bewust is van de wereld buiten de baarmoeder. Een rokende moeder. De destructie door een atoombom. In het middenstuk wordt de impact ervan via spoken word uitgelegd. Fall-out. Plutonium. Breathing verwoordt de angst voor een kernoorlog. De arrogantie van de mens om de aarde te kunnen verwoesten. Terwijl we in de basis vooral adem moeten blijven halen. Om te overleven. Zelfs als daarmee het slechte naar binnen komt. Na meer dan 40 jaar nog steeds indrukwekkend. De nucleaire apocalyps is voorlopig uitgebleven, maar veel hebben we sindsdien niet geleerd.
