Martin Gretschmann zou je kunnen kennen van de Duitse band Notwist. Daarnaast timmert hij al heel wat jaartjes aan de weg met zijn eigen band Console. Het album Herself dateert uit 2010. Elektro met soms wat avantgardistische neigingen. Hier en daar evolueert de sound echter ook bijna naar Pop. Door de onderhuidse spanning en de subtiele soundscapes, vol van emotie, toch niet geschikt voor de charts. Waarschijnlijk ook door de stem van Miriam Osterrieder. Monotoon en androgyn, maar prachtig passend bij de muziek die Gretschmann uit zijn apparaten haalt. Vooral deze nummers trekken in eerste instantie de aandacht. Her Eyes en A Homeless Ghost illustreren dit in optima forma. Juist de combinatie van Gretschmann en Osterrieder in een wat toegankelijker kader, zorgen hier voor een prachtig resultaat. Maar er is meer. Walking The Equator, eveneens met vocalen van Osterrieder, start met volle akkoorden op de keyboards. Toch klinken ze voorzichtig en ingetogen. Alsof je langzaam en ietwat afwachtend een donkere tunnel inloopt. Onbekend met wat komen gaat. Vervolgens neemt de zangeres je aan de hand en leidt ze de weg naar de langzaam pulserende sequencer van Gretschmann. Geen beats. Slechts die orchestrale soundscapes, die nog maar eens illustreren hoe warm Elektro kan klinken. Na meerdere beluisteringen ontdek je ook de pracht en praal van de instrumentale en de wat lastigere, vocale stukken. She Saw en Bit By Bit zijn hiervan de mooiste voorbeelden. Soms abstract, maar uiteindelijk zie je vooral de mooie structuren die worden gefabriceerd. Inclusief de onderhuidse spanning die klaarstaat om verkend en ontdekt te worden.
