Florence & The Machine – Lungs


Je kunt bijna geen muziektijdschrift meer openslaan of het gaat wel over Florence & The Machine. Nog voor het album gereleased is, geen gebrek aan superlatieven in de Britse pers. De debuutsingle Kiss With A Fist van Florence Welch maakt vorig jaar al indruk en figureert begin dit jaar zelfs prominent in een commercial van Nike. Nu is er dan het volwaardige album Lungs, dat na beluistering de verwachtingen gelukkig meer dan waar weet te maken. Misschien nog wel spannender dan Bat For Lashes. Haar stem heeft soms in de verte wat weg van Toni Childs, maar dan zonder de chronische verkoudheid. Het album in zijn geheel doet me denken aan het debuut van Sinéad O’Connor uit 1987. Die albums zijn muzikaal niet echt met elkaar te vergelijken, maar na het beluisteren van Lungs gaan mijn gedachten om een of andere reden wel terug naar het moment dat ik bij Tommy in Tilburg voor het eerst naar The Lion & The Cobra luister. Het gevoel van toen, wordt gekopieerd naar nu. Onder de indruk. Verrast. Sprakeloos. Een indrukwekkend debuut dat ook wat invloeden van Kate Bush verraadt. Op haar site geeft ze aan dat ze wil dat haar muziek klinkt like throwing yourself out of a tree, or off a tall building, or as if you’re being sucked down into the ocean and you can’t breathe. Die vergelijking had ik zelf nog niet gemaakt, maar ik kan me er op een of andere manier wel in vinden. Als je niet vies bent van weelderige arrangementen, dramatische drums, mysterieuze teksten, sporadisch wat ouderwets handgeklap, bombastische piano’s en hier en daar een harp, een ukelele en een geproduceerd koortje, dan is dit album zeker een aanrader.

Plaats een reactie