Singer-songwriters. Eigenlijk houd ik er helemaal niet van. Vooral in de mannelijke afdeling zijn het vaak heren die heel vaardig zijn in het schrijven van liedjes, maar voor het zingen eigenlijk een ander in hadden moeten huren. Ook het feit dat er voor de instrumentale begeleiding in vele gevallen alleen een akoestisch triplexje wordt gebruikt, zorgt ervoor dat ik al snel afhaak. Heel anders is dat met Anna Ternheim. Haar album Separation Road landt dit weekend op mijn deurmat. Ternheim weet gitaar, piano en strijkers te combineren met een stem die het midden houdt tussen Beth Orton en Suzanne Vega. Elk nummer kondigt een nieuwe ochtend aan. Je weet alleen nog niet of de zon door gaat breken of dat het een regenachtige dag gaat worden. Zowel de teksten als de muziek helpen je gedurende de liedjes op weg bij de uiteindelijke beeldvorming. Het leuke van haar schrijfsels is, dat er veel open wordt gelaten. Je wordt door haar op een ontdekkingsreis gestuurd. Alhoewel ik vooral de muziek altijd belangrijk vind, voegt ze hiermee een extra spannende dimensie toe aan de liedjes. Girl Laying Down bevat een heerlijk refrein met strijkers, dat zich na een eerste luisterbeurt al in je hoofd nestelt. Ze kijkt terug naar het meisje dat ze vijftien jaar geleden was. In andere nummers mijmert ze over het feit dat ze nog alleen is, maar aan de andere kant verhaalt ze ook van de dagen dat ze goed in haar vel zit. Kortom. Heerlijke, melodieuze liedjes die recht uit het hart komen en midden in het leven staan. De teksten komen over als weblogs. Of ze autobiografisch zijn, weet ik niet. Ik weet wel dat Anna Ternheim in 2006 een mooie plaat heeft opgeleverd. Het blijft vreemd dat ik haar, nu pas, via een aftiteling van een televisieserie ontdek.
