Het debuutalbum Box Of Secrets van Blood Red Shoes, twee jaar geleden, slaat bij velen in als een bom. Dé gitaarplaat van het jaar en in menig lijstje een serieuze kandidaat voor de hoogste positie. Om een of andere reden maakt het op mij geen indruk. Weer een band die geen bassist nodig lijkt te hebben en het stramien van The White Stripes schaamteloos kopieert. Nou zal dat ongetwijfeld aan de stemming van dat moment hebben gelegen, maar de band is daardoor bij mij wel definitief uit beeld. Totdat Fire Like This wordt gereleased. Als ik er door de platenboer op wordt gewezen, sputter ik eerst nog even tegen in verband met mijn eerdere ervaringen. Uiteindelijk besluit ik op grond van zijn enthousiasme de band toch een tweede kans te geven. Het resultaat is, dat ik het aanvankelijke beeld van de Blood Red Shoes drastisch bij moet stellen. Wat een catchy plaat. Terwijl ik in allerlei recensies lees, dat het een aangename kopie van zijn voorganger is, kan ik frank en vrij Fire Like This als een soort van een debuut op me in laten werken. Voor mij geen Aha-erlebnis of kritiek op het ontbreken van vernieuwing. Met alleen een drumstel en een gitaar produceren Steven Ansell en Laura-Mary Carter vanuit Brighton hun liedjes. Het levert een lekkere combinatie van aanstekelijk en stevig op. Heerlijke refreinen die geschreven lijken te zijn om uit volle borst mee te zingen. Schreeuwen mag ook. Heartsink, Light It Up, Don’t Ask en Colours Fade nestelen zich na een enkele luisterbeurt al onder je hersenpan. Explosiviteit, bomvol energie. Lekker verpakt. Niets meer en niets minder. Wel erg goed bedacht. Dit Britse duo klinkt als het wat bozere neefje van The Ting Tings, dat zich afzet tegen de grijze middenmoot door heel herkenbare muziek op te leveren.
