Zou Johnny Rotten blij zijn met het bericht dat Malcolm McLaren, de oud-manager van The Sex Pistols, is overleden? Als je hem te keer hoorde gaan over McLaren en hoe hij de band financieel belazerd had, zou je haast zeggen van wel. Ik heb er geen mening over en weet eigenlijk maar weinig van de mans kwaliteiten als manager. Je zou het eens aan Adam And The Ants of Bow Wow Wow moeten vragen. Als aanhanger van het situationisme had McLaren in eerste instantie het ambitieuze doel om een maatschappelijke revolutie te bewerkstelligen door het creëren van ontregelende, voor massaconsumptie geschikte, situaties. Het begon allemaal met een kledingwinkel samen met zijn toenmalige partner Vivienne Westwood. Malcolm McLaren is voor mij echter vooral de man die gedurende de jaren tachtig en negentig thema’s uit de klassieke muziek, op een originele manier, in de popmuziek introduceerde. Berucht werd zijn Aria On Air, mede omdat British Airways het voor haar reclame gebruikte. Ook verwerkte hij het thema van Carmen in zijn muziek. Ik zal hem vooral herinneren als degene die het tot de verbeelding sprekende verhaal van Cho Cho San en Luitenant-Kolonel Pinkerton verwerkte in Madame Butterfly. Puccini’s opera werd ineens bekend onder een geheel nieuwe doelgroep. Ook ik schafte, niet lang daarna, het origineel aan. Als je beide uitvoeringen kent, kun je alleen maar bewondering hebben voor de manier waarop hij deze opera wist te verwerken in een popsong van vijf minuten. Door de aria Un Bel Di Vedremo erin op te nemen, wist hij Puccini’s werk zeer treffend te vatten. Met de bijbehorende videoclip liet McLaren bovendien zien dat er met hem een geïnspireerd visualist verloren is gegaan.
