Ik hink op twee gedachten bij het vijfde album van Goldfrapp. Is Head First nou een Luistertip of een Ontluistertip? Als je de band niet kent van eerdere releases, dan hoor je gewoon een leuke plaat die het midden houdt tussen Elektro en Pop. Met ontzettende catchy refreinen lijkt het wel alsof je deze release binnen een half uur al helemaal van buiten kent. Je gaat bijna denken dat je naar een nog toegankelijkere versie van La Roux luistert, maar dan met een betere zangeres. Het klinkt allemaal heerlijk, maar het is niet zo opzienbarend als we van Goldfrapp gewend zijn. Het lijkt nu alsof we naar een bandje luisteren, dat gemakkelijk meelift op de populariteit van een beproefd genre. De zoveelste variant op Lady GaGa en consorten. Waar is de filmische sound van Felt Mountain? Waar is die mix tussen Ambient, Glamour en Elektro die zo mooi wordt uitgewerkt op Black Cherry en Supernature? Die mix is getransformeerd tot een gladde pastiche, geïnspireerd door de muziek waar Alison Goldfrapp en Will Gregory in hun jeugd naar luisterden. Soms denk ik Jump van Van Halen te horen. Dan weer ontwaar ik een intro van ABBA. Laatst las ik nog een interview met Steven Ansell van Blood Red Shoes. Hij typeert muziek altijd met kleuren. Als ik een kleur zou moeten hangen aan Head First, dan komt nadrukkelijk de kleur roze naar voren. Ondanks dat, is het allemaal wel heel erg goed gemaakt. Ik bemerk dat ik regelmatig het album beluister. Mede dankzij afsluiter Voicething, stijgt de plaat uiteindelijk toch boven de middelmaat uit. Het lijkt wel alsof ze dat nummer er speciaal voor mij op hebben gezet. Voicething doet namelijk pas echt recht aan de naam Goldfrapp. Daardoor, met de hakken over de sloot, alsnog een Luistertip.
