Zoals altijd zit hij er weer helemaal klaar voor. Dodenherdenking. Zolang als hij het zich kan herinneren, gaat hij daar speciaal voor zitten. De deuren dicht. De televisie aan. De iPod ver weg. De stereo uit. Twee minuten lang stil zijn. Het geluid van de televisie staat hard, zodat je de stilte kunt horen. Twee minuten lang luisteren naar een zwijgende menigte op De Dam. Soms onderbroken door een kuch uit het publiek. Soms door een verdwaalde duif. Oorverdovende stilte. Voor het eerst in al die jaren zijn die speciale twee minuten ontwricht. Wreed wordt de aandacht voor allen die gevallen zijn, afgeleid richting een malloot die bewust de orde wil verstoren. Ineens staan de doden niet meer centraal. Als de stofwolken van lichte paniek zijn opgetrokken, wordt nog geen vijf minuten later omgeroepen dat de ceremonie weer opgestart zal worden. Begeleid door een zacht aanzwellend applaus, loopt Koningin Beatrix fier terug naar het monument. Hij heeft niks met het Koningshuis. Eigenlijk is het maar een geldverkwistend fenomeen. Op dit soort momenten oogst Beatrix, ook bij hem, waardering. Een wijf met ballen. Net als vorig jaar. Ook toen was ze er bij, ondanks de gebeurtenissen in Apeldoorn. Tijdens de toespraak van Job Cohen, kreeg ze er terecht applaus voor. Het lijkt wel alsof de ordeverstoring van gisteren haar alleen maar sterker maakt. We laten deze avond niet door een enkeling versjteren, lijkt ze te zeggen. Ondertussen is het een dag later. Nationale Bevrijdingsdag. Voordat hij de knop om kan zetten van herdenken naar feestvieren, creëert hij zijn eigen dodenherdenking door Your Possible Pasts keihard door de woonkamer te laten schallen. Gevolgd door No Military Parade van I Like Trains. Oorverdovend. Uit respect.
Tekst: Luistertips
Fotografie: Whitevalley