Popfestival Leffingeleuren is al jarenlang een begrip in het westen van België. Naast een aantal headliners probeert het festival vooral ook relatief onbekende bands te contracteren. Het Belgische Yuko, dat subtiele elektronika vermengd met Folk en Post-Rock, treedt op de eerste dag aan in zaal De Zwerver. Het tweede podium. Onlangs is de opvolger van For Times When Ears Are Sore uitgebracht met als titel As If We Were Dancing. Een plaat die wat toegankelijker is dan zijn voorganger. Zanger Kristof Deneijs vat het album samen met de typering dat het een dansplaat is voor in de eigen huiskamer. Vanaf het begin is die subtiliteit dan ook voelbaar. Drummer Karen Willems lijkt één te zijn met het instrument dat ze afwisselend met handen, stokken en allerlei andere attributen bespeelt. Ze geeft het begrip Talking Drum een nieuwe definitie. Flarden van Sigur Rós en The American Dollar dwarrelen door de zaal, maar steeds weet Kristof de gelijkenis te verbreken door zijn opvallende vocalen. Soms bijna schreeuwend, net als Lyenn, dan weer fluisterend. Juist deze boeiende en opvallende dynamiek maakt het concert tot een ware belevenis. Jammer dat de meeste bezoekers vooral naar De Zwerver lijken te zijn gekomen om met elkaar te kletsen, waardoor de verstilde schoonheid soms verloren gaat. Ondanks dat een gedeelte van de zaal regelmatig om stilte vraagt, blijft het geroezemoes aanhouden. Dit publiek is nog niet klaar voor Yuko en wordt pas enthousiast als de zanger het nummer aankondigt waarvoor iedereen blijkbaar is gekomen. De recente single When You Go Blind. Een gedeelte van het festivalpubliek van tegenwoordig is nogal hitgevoelig en weet daardoor niet de ware pracht van Yuko’s muziek te waarderen. Het enige smetje op een perfect concert.
