In 1997 brengt Steve Hogarth Ice Scream Genius uit. Zijn eerste uitstapje sinds hij zanger van Marillion is. Op die plaat werkt hij samen met Steve Jansen, Dave Gregory en Richard Barbieri. Barbieri’s ondersteunende rol levert prachtige klanktapijten op. De euforie van de aankondiging van de hernieuwde samenwerking tussen de heren is na de eerste beluistering enigszins getemperd. Het is dit keer geen plaat van Hogarth. Ze zijn samen verantwoordelijk voor de composities. En daar wringt hem de schoen. Waar Barbieri met Jansen en Karn nog spannende muziek weet te creëren, blijkt hij zonder deze wapenbroeders toch een duidelijk minder begenadigd songwriter te zijn. Steve Hogarth heeft in dit proces niet zijn stempel op het eindresultaat kunnen drukken. Ook qua uitvoering niet. Waar hij in Marillion en op Ice Scream Genius met zijn vocalen nadrukkelijk aanwezig is, verwordt hij op Not The Weapon But The Hand soms tot iemand die zijn teksten voorzichtig prevelt. In opener Red Kite manifesteert H zich zoals je hem graag wilt horen. Crack valt later op door de wat stevigere beat en uitgebalanceerde melodielijnen. Jammer alleen dat de prachtige stem van H grotendeels vervormd wordt. De overige composities hebben een hoog voortkabbelend gehalte en bieden niet die dynamiek waar je zo naar uit zit te kijken. Hier en daar hoor je momenten hoe het had kunnen zijn. In Lifting The Lid bijvoorbeeld. Vervolgens lijkt het alsof beide heren steeds op de rem trappen om in een voorspelbaar idioom verder te musiceren. De talenten van Barbieri en Hogarth zijn onder de oppervlakte gebleven. Wellicht omdat ze compromissen hebben moeten sluiten? Het zou beter zijn geweest als een van beiden aan het roer van dit experiment had gestaan.
