Muziekvrienden hadden het al lang over hem en vonden het maar vreemd dat ik nog geen platen van de man had. Pas als ik in de bioscoop de film Dear John zie, komt Fink bij me binnen. Het leidt tot de digitale aankoop van This Is The Thing en zijn eerstvolgende release Perfect Darkness. Alhoewel ik dat een mooi album vind, blijft er toch iets bij me knagen. Dit kan toch niet de reden zijn dat ze zo onder de indruk zijn van deze zanger. Ik besluit om al het werk van deze Engelse troubadour te gaan beluisteren. Meteen valt Distance And Time me op. Een release uit 2007. Nog steeds Singer-songwriter, maar meer dan alleen maar een zanger met een akoestische gitaar. Daardoor voor mij spannender. Mede dankzij de productie van Andy Barlow. Bekend van Lamb. Hij weet zeer subtiele laagjes toe te voegen en speelt hier en daar ook mee op de tracks. Trouble’s What You’re In maakt het meteen duidelijk. De mooie stem van Fin Greenall zet de toon. Door de toevoeging van drums, bas en cello krijgt de compositie net iets meer mee waardoor het allemaal wat avontuurlijker wordt dan op Biscuits For Breakfast uit 2006. En alhoewel ik This Is The Thing een prachtig nummer vind, overklast de opener van het album mijn eerste kennismaking met Fink eigenlijk meteen. Blueberry Pancakes importeert op een fijnzinnige manier invloeden uit de Reggae. Get Your Share wordt opgefleurd door een subtiele distortion plug-in die iets extra’s toevoegt aan de akoestische gitaar. Make It Good is van een schoonheid zie zijn weerga niet kent. Op de hele plaat wordt nergens de plank misgeslagen. Fink demonstreert op Distance And Time een minstreel te kunnen zijn met een bite. Het is alleen jammer dat ik dit pas vijf jaar na dato erken.
