Mocht je Squarepusher niet kennen, dan moet de intrigerende en futuristische hoes van Ufabulum je bijna wel triggeren om het album te gaan beluisteren. Voor de fans geldt dat Tom Jenkinson sinds Ultravisitor, waarvan de track Tommib zelfs de soundtrack van Lost In Translation haalt, het geduld flink op de proef heeft gesteld. Vanaf 2004 zijn de releases relatief wisselvallig. Wel altijd spannend en vernieuwend. Jenkinson, die van huis uit bassist is, neemt met Ufabulum wraak op al zijn criticasters. Niet alleen zijn de invloeden uit de Jazz, Acid en Drum ’n Bass dit keer prima in balans. Hij weet zichzelf opnieuw te vernieuwen door elementen uit de Trance op een unieke wijze te implementeren in zijn klankenpalet. Vooral 4001 en Drax2 zijn illustratief voor deze aanpak. Vergezeld van snelle sequences en snerpende synths stuurt Jenkinson in een razend tempo een salvo van beats op de luisteraar af. Herinneringen oproepend aan de drumpartijen van zijn eerste platen. Het geheel klinkt als een meer toegankelijke versie van Autechre, alhoewel ook Jenkinson veel van de luisteraar vraagt. Het grote verschil zit hem in het feit dat je bij Squarepusher altijd blijft horen dat het vertrekpunt de wereld van de bassist is. Hoe elektronisch hij dat universum op Ufabulum dan ook heeft verpakt. Daarnaast verwerkt hij meer melodie in zijn muziek. Alleen in Stadium Ice hoor je nog iets van de stijl van zijn recente platen terug. Bijna een ballad. Wederom aangevuld met meer dragende keyboards. De hele plaat houdt Jenkinson vast aan de ingezette lijn, waardoor het als een homogeen geheel klinkt. Red In Blue creërt een mooi, bijna Ambient rustpunt, waarna hij in The Metallurgist weer helemaal losgaat. Met Ufabulum toont Squarepusher aan nog wel een tijdje mee te kunnen in het genre.
