Na een overweldigend debuut wordt er door de pers vaak gesproken over het moeilijke tweede album. Daar heeft The XX met Coexist geen last van. De intrigerende, minimalistische muziek met de onderkoelde zang van Romy Madly Croft en Oliver Sim, aangevuld met de subtiele keyboards, samples en beats van Jamie Smith, is volwassen geworden. Alhoewel de term less is more nog steeds op hen van toepassing is, klinken de composities dit keer iets voller. Doordat er meer beats zijn verwerkt in nummers als Reunion en Sunset, is de muziek zelfs geschikt voor op de dansvloer in de alternatieve clubs. Uiteraard is er ook nog immer ruimte voor die abrupte stiltes die het debuut zo adembenemend maakten. Wederom een flinke laag van spanning toevoegend. Dynamiek in optima forma. Op deze schijf nog effectiever ingezet. Het veelzeggende niets. Al is het soms slechts een fractie van een seconde. Iedere aanslag op de gitaar is minitieus. Doeltreffend door ogenschijnlijke eenvoud. Soms lekker vooraan in de mix met wat galm, waardoor vergelijkingen met Interpol op de loer liggen. The XX heeft echter een eigen universum gecreëerd. Uniek en onvergelijkbaar. De zang van Oliver Sim treedt op Coexist wat meer naar de voorgrond, waardoor het gemakkelijker is om de teksten tot je te nemen. Nog steeds zijn die observerend. Handelend over dagelijkse zaken die het leven minder aangenaam maken. Gebroken liefdes en de zoektocht naar geluk. Toch wordt het nooit deprimerend of kil. Daarnaast verdient de prachtige mix en de fraaie productie ook een speciale vermelding. Waar bij veel van de huidige releases maximale compressietechnieken overheersen, is Coexist ook wat dat betreft een enorme belevenis.
