Begin dit jaar wordt Spirit Of Eden bijna geruisloos opnieuw uitgebracht. Een plaat die ik al jaren koester. Tot de oorspronkelijke release van dit album volg ik Talk Talk al met meer dan gemiddelde interesse. Als ik in de recensies lees dat deze release totaal anders in elkaar zit en zelfs tot de buitencategorie behoort, is mijn interesse opnieuw gewekt. Na Spirit Of Eden beluisterd te hebben, kan ik de berichtgeving slechts beamen. De heren maken een progressie door die ongekend is. Degenen die Mark Hollis en consorten vooral kennen van hits als Life’s What You Make It en Dum Dum Girl, zullen ongetwijfeld verrast zijn geweest. Hier en daar hoor je nog wat flarden uit het verleden terug. In Inheritance en Eden bijvoorbeeld. Ook in deze composities resoneert echter het nieuwe elan. Talk Talk voegt een dimensie van ingetogen abstractheid toe aan hun muziek, zonder hun historie uit het oog te verliezen. Een transformatie van een op Pop georiënteerde band, die ineens invloeden uit de Post-Rock integreert. Het intro van The Rainbow doet denken aan de start van een spannende soundtrack. Beelden van mistige havens doemen op, terwijl een trompet de stilte doorbreekt. Sobere aanslagen op piano, door merg en been gaande klanken van een mondharmonica, introverte gitaren en subtiele drums die het ritme aangeven, maken het vervolgens af. Aangevuld met de kenmerkende zang van Mark Hollis. In Wealth en I Believe In You komen de meer atmosferische elementen van hun muziek naar de oppervlakte. Mede dankzij Tim Friese-Greene op harmonium en orgel. Slechts één plaat maken ze hierna nog. Laughing Stock. In 1998 neemt Hollis definitief afscheid van de muziekwereld, na het uitbrengen van zijn ongetitelde debuut als solist. Terugkijkend kun je stellen dat Spirit Of Eden een enorm onderschat meesterwerk is.
