Terwijl ik de berichten op social media doorneem, komt er een post van Matt Johnson van The The voorbij. Mark Hollis van Talk Talk is overleden op 64-jarige leeftijd. In shock ga ik op zoek naar bevestiging. In eerste instantie vind ik die niet, maar al gauw zie ik een officieel bericht vanuit de familie. Net als bij de dood van Mick Karn, raakt het me. Mede dankzij de muziek van Talk Talk ben ik muzikaal volwassen geworden. Terwijl ik luister naar zijn enige soloplaat, gaan mijn gedachten terug naar de jaren tachtig. Vanaf het begin wordt het etiketje New Romantic op de muziek van de band geplakt. De eerste keer dat ik ze op de radio hoor, trek ik vooral de vergelijking met de Art Rock van Roxy Music. Dat Talk Talk veel potentie in zich heeft, bewijzen ze met nummers als My Foolish Friend en het latere Tomorrow Started. The Colour Of Spring kondigt het begin van een stijlwisseling aan, die uiteindelijk tot volle glorie zal komen op Spirit Of Eden. Nog steeds mijn favoriete plaat. Alsof ze eigenhandig de Post-Rock aan het uitvinden zijn. Liefhebbers van het eerste uur zijn dan al afgehaakt. De plaat is te experimenteel. De pers is unaniem lovend, maar de verkoopcijfers vallen tegen. Laughing Stock is het logische vervolg en meteen ook het laatste wapenfeit van de band. Eind jaren negentig brengt Mark Hollis solo een titelloos debuut uit. Nog steeds is de ingetogenheid troef. Dit keer met veel ruimte voor de piano. Stiekem hoopte ik nog op een vervolg. Ondanks zijn afscheid van de muziekwereld. Gelukkig laat hij genoeg moois na. Op dit moment twijfel ik of ik me op moet laten vrolijken door de hilarische clip van Such a Shame, of dat ik me stort in een poel van melancholie door Spirit Of Eden op te zetten. Ik denk dat ik allebei maar ga doen.
