Als ik qua jeugdsentiment een film moet benoemen die me het beste bij is gebleven, dan kies ik voor Dunderklumpen. Als jochie van negen jaar oud geniet ik van de wonderlijke mix van animatie en bewegend beeld die in die jaren nog als revolutionair bestempeld mag worden. Jaren later herontdek ik de film met mijn muzikale vrienden en spelen we gezamenlijk de themamuziek. Ook dan kunnen we nog van het verhaal genieten, alhoewel het ons op dat moment voornamelijk om de soundtrack gaat. Dunderklumpen is een Zweedse film uit 1974 van Per Åhlin. De plot is eenvoudig. Op een avond betreedt een klein animatiepoppetje, genaamd Dunderklumpen, de kamer van Camilla en Jens. Hij wekt hun speelgoedpoppen tot leven en neemt ze mee in een roeiboot. Jens heeft echter alles zien gebeuren en dus gaan ze hem achterna. Zijn vader, bekend van de films van Pipi Langkous, gaat vervolgens op zoek naar zijn kinderen. In een nostalgische bui besluit ik de film op DVD aan te schaffen. Alsof ik de rolprent zeer recent nog heb gezien, komen de figuurtjes weer tot leven. Vooral het waanzinnig uitgedoste konijn met de mondharp valt op. Uiteraard geniet ik opnieuw van dat verslavende deuntje dat de film introduceert. Tot mijn grote verbazing lees ik op de aftiteling dat Toots Thielemans verantwoordelijk is voor de muziek. Ineens valt het kwartje. Vandaar dat de mondharmonica in de rest van de film zo’n belangrijke rol speelt. Het thema van deze jeugdfilm bewijst dat Thielemans niet onverdienstelijk gitaar speelt. Het tikkende voetje à la John Lee Hooker. Vervolgens het aanstekelijke melodietje dat ongemerkt in je hoofd blijft hangen. In al zijn eenvoud na al die jaren nog steeds doeltreffend. Nu nog die muziek te pakken zien te krijgen.
