Met Girls On Film schudt Duran Duran begin jaren tachtig de popwereld wakker. De clip zorgt voor flink wat discussie, maar Engeland is meteen om. De band wordt geplaatst in de stroming van New Romantic. Een reactie op de Punk en een moderne versie van de Glam Rock, aangevuld met populair verpakte invloeden uit de New Wave. Met opvolger Rio wordt de rest van de wereld overtuigd. Het mooie van die plaat is, dat deze breed waardering oogst. Zowel onder het publiek dat zich richt op de charts als onder de wat serieuzere muziekliefhebbers. Pakkende popliedjes worden voorzien van spannende synthesizers en sequencers. Duran Duran trekt de lijn door die twee jaar eerder door Japan is geïntroduceerd op Gentlemen Take Polaroids. Alsof de ingredienten van Methods Of Dance worden omgebouwd tot liedjes die meer geschikt zijn voor de hitlijsten. My Own Way, Hungry Like The Wolf, Save A Prayer en Rio worden op single uitgebracht. Save A Prayer behoort samen met Lonely In Your Nightmare tot de teleurstellende tracks van de plaat. De rest is continu van een hoog niveau. Daarnaast makkelijk in het gehoor liggend en met een hoog meezinggehalte. Met The Chauffeur en New Religion levert Duran Duran ook intrigerende composities op. Spannend en tegelijkertijd passend in het stramien. Hierdoor ademt het album een unieke, uniforme sfeer uit. Opvolger Seven And The Ragged Tiger is een stevige tegenvaller. Het spannende is eraf. De heren lijken zich uitsluitend nog op de charts te richten. Dankzij The Reflex wordt het hun meest verkochte release ooit. Later revancheren ze zich nog enigszins met The Wedding Album, maar uiteindelijk neem ik definitief afscheid van de verrichtingen van deze band. Klassieker Rio beluister ik echter nog steeds met enige regelmaat.
