Beck – Morning Phase


Een van mijn favoriete albums van Beck is nog steeds Sea Change. Destijds op de dag van verschijnen gekocht in een platenzaak te Long Beach. Niet dat zijn wat minder ingetogen werk me niet boeit, maar ik kan me geen ander album van hem herinneren dat zo’n enorme indruk op me achterlaat na de eerste beluistering. Met veel verwachting zie ik dan ook uit naar de release van Morning Phase. In de vooraankondigingen al vaak bestempeld als het vervolg op Sea Change. Vooral omdat Beck twaalf jaar na dato met bijna dezelfde mensen de studio induikt. Om zijn twaalfde plaat op te leveren. Zijn beste tot nu toe. Ook Beck’s vader David Richard Campbell is weer van de partij. Verantwoordelijk voor de prachtige strijkarrangementen. Morning Phase staat vol met composities die de eerste momenten van de dag proberen te vangen. Die paar minuten iedere ochtend tussen diepe slaap en klaarwakker zijn. De schemer van het bewustzijn. Weemoed en melancholie gevangen in een zomers ochtendgloren. De plaat is nog indrukwekkender geworden dan zijn voorganger. De stem van Beck heeft namelijk nog nooit zo vast en zo volwassen geklonken. Krachtig en toch breekbaar. Louter juweeltjes opleverend met heerlijke samenzang. Hier en daar klinkt een verdwaalde banjo. Sporadisch hoor je aanslagen op piano. In Country Down wordt zelfs subtiel op de mondharmonica gespeeld. Akoestische gitaren en breedwaaierende arrangementen bepalen echter continu de sfeer. Aangevuld met fijnzinnige galm. Alles om te voorkomen dat je voor het einde van de plaat in die staat van klaarwakker zijn belandt. Teksten over afscheid en eenzaamheid plaatsen het gevoel in een context. Morning Phase behoort tot een van van de beste platen van Beck.

Plaats een reactie