EMA, oftewel Erika M. Anderson, verrast me drie jaar geleden. Zowel met haar optreden op Leffingeleuren als met haar plaat Past Life Martyred Saints. Een ruwe diamant die nog voor het slijpproces in de etalage ligt. Niet altijd even makkelijk te doorgronden, maar immer intrigerend. Op The Future’s Void heeft EMA ervoor gekozen om de nummers hier en daar wat glad te strijken alvorens ze te presenteren. In opener Satellites horen we in eerste instantie nog het ontembare en rauwe van de vorige release terug. Verderop lijkt het alsof er wat onbewerkte laagjes zijn afgepeld om tot de kern van de schoonheid door te dringen. Met composities als 3Jane tot gevolg. Een prachtige track met een dominante plek voor de piano. Een kunstje dat ze nog ingetogener herhaalt in 100 Years. Gepolijst wellicht, maar nog altijd met dat specifieke sausje eroverheen dat EMA zo kenmerkt. Luister maar eens naar de schurende vocalen in het refrein van So Blond. In Smoulder en Neuromancer neemt de onbewerkte chaos weer de overhand. Om de nummers beter te laten passen bij de rest van het album, hoor je ook hier dat er een fijn schuurpapiertje is gebruikt. Of heeft Anderson juist een egaal laagje aan het geheel toegevoegd, dat vervolgens tijdens beluistering automatisch wordt afgebroken? Tekstueel behandelt EMA de thematiek van de virtuele wereld en het effect hiervan op het individu. Donker, kritisch en soms mysterieus. De combinatie van tekst en muziek leidt wederom tot een mooie synthese. The Future’s Void is dan ook een passend en indrukwekkend vervolg op Past Life Martyred Saints. Waar haar vorige plaat even tijd nodig had om tot je door te dringen, lijkt The Future’s Void veel directer en harder binnen te komen.
