Swans zijn onmiskenbaar aan hun tweede jeugd bezig. Na een stilte van ruim tien jaar komt de band van Michael Gira op overtuigende wijze terug met My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky. Opvolger The Seer lijkt vervolgens het definitieve meesterwerk van de band te zijn. Met To Be Kind bewijzen ze dat ze dat niveau minimaal weten te evenaren. Zonder in herhaling te vallen. Door meer ruimte te verwerken in de composities wordt de dynamiek verder opgeschroefd. Het leidt tot opzienbarende contrasten. Langzaam opbouwende spanning versus climaxen die als een mokerslag op je af lijken te komen. Door een ongekende mate van subtiliteit in de compostitie te verwerken, klinkt opener Screen Shot uitnodigender dan ooit. Tussen aanhalingstekens. Toegankelijk zullen de klanken van Swans nooit worden. Het geheel blijft immer hypnotiserend en dreigend. Mede dankzij de bezwerende wijze waarop Gira zijn tekst voordraagt. In Just A Little Boy wordt nog trager toegewerkt naar de eruptie, die je al vanaf de eerste seconde aan voelt komen. Bluesy gitaarwerk plaveit de weg ernaar toe. In tien composities geeft de band twee uur lang een inkijkje in hun universum. Soms redelijk compact. Dan weer middels uitgesponnen mantras, waarvan je niet wilt dat ze eindigen. Ondanks alle bombast en de muren van geluid, blijft er oog voor detail. Ook voor To Be Kind geldt, dat je slechts twee keuzes resten als je aan de lange luistertrip begint. Je legt snel deze pot herrie terzijde, of je omarmt de geniale verbeelding van inventiviteit en georganiseerde chaos die middels geluid wordt vormgegeven. In het laatste geval kun je niet anders concluderen dan dat je een monumentaal werk tot je hebt genomen.