Been there. Done that. Got the T-shirt. Dat is mijn eerste reactie als de single Nasty van The Prodigy wordt aangekondigd. Niets meer dan een opgepoetste leftover uit vervlogen tijden, dat het predikaat vers van de pers heeft gekregen. Fat Of The Land beschouw ik als het laatste positieve wapenfeit van de band. Alleen de single Baby’s Got A Temper kan me daarna nog verleiden tot een aankoop. Toch kan ik het niet laten om ook deze release van de heren te beluisteren. Het gaat tenslotte om mijn helden, die de Dance in de jaren negentig flink wat glans weten te geven. De titeltrack opent het bal en stuitert meteen heerlijk door de speakers. Onmiskenbaar Prodigy. Vanaf aanvang meteen mijn favoriete track. Het vervolg klinkt vaak als een nieuwe interpretatie van Smack My Bitch Up. In Medicine gelukkig in de positieve zin des woords. Inclusief een sample die rechtstreeks uit het Midden-Oosten lijkt te zijn geïmporteerd. Destroy opent met een lullige tune zoals we die kennen van de ouderwetse computerspelletjes. Waarmee ze ons weer transporteren naar de begindagen van de band. De tijd van Experience met knallers als Music Reach en Charly. Ook Rok-Weiler klinkt erg bekend, maar belandt wel aan de goede kant van de streep. Het instrumentaaltje Beyond The Deathtray is enorm verrassend. Heerlijk spannend en donker. The Day Is My Enemy klinkt vooral als een Best Of. Met als meevaller dat de schijf louter nieuwe nummers bevat. Zowel de hoogtepunten als de dieptepunten worden bezocht. Dit houdt in dat het album zowel pieken als enorme herhalingsoefeningen bevat. Tevens alles wat daar tussenin zit. Vergeleken met het meer recente werk, kun je dan toch spreken van een flinke stap vooruit.
